Gdyby hipersamochody były postaciami z gier wideo, Bugatti Mistral byłby finałowym bossem

Wyjeżdżając z ronda kilkadziesiąt metrów od wejścia do fabryki i siedziby Bugatti w Molsheim we Francji, można zauważyć grupkę ludzi. Prawie wszyscy są młodzi, wszyscy to mężczyźni i każdy trzyma w rękach jakiś aparat. Gdy przyjechałem wynajętym Audi Q3, zignorowali mnie. Jednak gdy wyjechaliśmy oszałamiającym, pozbawionym dachu Bugatti Mistral z odsłoniętego niebieskiego włókna węglowego, nagle stałem się centrum ich uwagi.

Później, gdy wróciliśmy z ekipą, aby nagrać wideo Mistrala na terenie fabryki, zauważyłem, że kilku „spotterów” domyśliło się, co robimy, i pobiegło zrobić zdjęcia przez kuty żelazny płot. Teraz wiem, jak czuł się Willy Wonka.

Andy Wallace, słynny zwycięzca Le Mans i (z gwiazdką) rekordzista prędkości samochodu produkcyjnego (490,484 km/h w Bugatti Chiron 300+), zapewnił nas, że to codzienny widok – niezależnie od pogody. Dlaczego czekają? Podczas gdy Lamborghini czy Ferrari produkują tysiące aut rocznie, Bugatti wytwarza tylko 85. Nawet w Molsheim zobaczenie poruszającego się Bugatti jest rzadkością. Mistral, którego dostaliśmy do testów – niemal niespotykana okazja – powstanie w liczbie zaledwie 99 egzemplarzy.

Każde dopuszczone do ruchu Bugatti (torowego Bolide nie można prowadzić po drogach publicznych) przechodzi ok. 400 km jazd testowych przed dostarczeniem klientowi. Auta są wtedy szczelnie owinięte grubą folią ochronną. Zobaczyć nieowiniętego Bugatti, takiego jak nasz egzemplarz testowy – samochód inżynieryjny z przebiegiem ponad 38 000 km – to wydarzenie wyjątkowe.

Podobnie jak każde Bugatti od 2005 roku, Mistral korzysta z wersji 8,0-litrowego silnika W-16 z poczwórnym turbodoładowaniem, po raz pierwszy użytego w Veyronie 16.4. Dwadzieścia lat temu w Veyronie ten motor generował co najmniej 989 KM (niemal każdy silnik Bugatti ma w rzeczywistości więcej mocy, niż podaje producent). Mistral korzysta z tej samej jednostki, co Chiron Super Sport i 300+, czyli przynajmniej 1 578 KM i 1 600 Nm. Andy zauważył, że wyjątkowo chłodna jak na koniec lipca pogoda oznacza, iż nasz egzemplarz będzie osiągał maksymalną moc. Krótki sprint „w podłogę” – komputer pokładowy pokazał 1 610 PS, czyli 1 588 KM. Wystarczy.

„Ten dźwięk”

„Czwarty bieg to najlepszy sposób, aby to usłyszeć” – mówi Andy. Przed chwilą usłyszeliśmy „ten dźwięk”, charakterystyczny dla Mistrala, dostępny tylko w pozbawionym dachu roadsterze. Wywołałem go przypadkiem, płynnie przyspieszając na trzecim biegu na zjeździe na autostradę. Teraz jedziemy spokojnie w ruchu ulicznym kilkanaście kilometrów od Molsheim. Klikam lewą łopatkę kilka razy, wrzucając czwarty bieg. „Teraz gaz w podłogę”.

W-16 Mistrala ma dwie turbosprężarki mniejsze (pracują poniżej 4 000 obr./min) i dwie większe (powyżej). W przeciwieństwie do Chirona, Mistral ma dwa ogromne wloty powietrza tuż za głowami pasażerów. U kierowcy – tuż za prawym uchem. Celowo wywołując lekką turbodziurę, można „oszukać” silnik, aby gwałtownie obudził większe turbiny. Słychać ostry, metaliczny klik, po którym następuje ryk przypominający huragan. Trwa to sekundę lub dwie, ale to jeden z najlepszych dźwięków w świecie motoryzacji. W tym momencie silnik zasysa 1 000 litrów powietrza na sekundę, a auto wystrzeliwuje do przodu. Pozostaje tylko trzymać się kierownicy i uśmiechać.

Najlepszy Bugatti?

Gdyby droga była prosta i wystarczająco długa, Mistral bez dachu osiągnąłby 454 km/h. Wallace uzyskał dokładnie taki wynik w listopadzie 2024 roku na torze testowym ATP w Papenburgu (Niemcy). I tak – zrobił to bez dachu. Mistral to prawdziwy roadster, a nie kabriolet. Owszem, jest tu coś w rodzaju „parasola” na wypadek deszczu, który właściciel może zamocować, ale umówmy się – to nie dach.

I to wychodzi mu na dobre. Miałem okazję prowadzić kilka Veyronów i Chironów, ale Mistral jest najlepszy z nich wszystkich, w tym wersji z targą. Bycie prawdziwym roadsterem oznacza mniej przeszkód między twoimi uszami a gardłowym rykiem 8,0-litrowego silnika.

Takiego dźwięku, jak W-16 Bugatti przy pełnej mocy, nie ma nigdzie indziej, a Mistral to najlepszy sposób, by go doświadczyć. Samochód został przeprojektowany w takim stopniu, że Bugatti uznaje go za osobny model. Podobnie jak 40 Divo czy 40 Bolide, 99 egzemplarzy Mistrala nie wlicza się do 500 Chironów wyprodukowanych w latach 2016–2024.

Mimo że wszystkie te auta mają wspólną karbonową wannę, w Mistralu podłoga i pomocnicze ramy zostały gruntownie zmienione. Efekt to podwozie, które zapewnia elegancję, prowadzenie i osiągi, z których słynie odrodzona francuska marka.

Równie godne uwagi jest to, jak dobrze Mistral chroni pasażerów przed wiatrem. Nawet przy prędkościach grożących utratą prawa jazdy moja czapka z daszkiem nie drgnęła. Co więcej, Andy i ja mogliśmy rozmawiać normalnym głosem. – „Jak to jest przy 454 km/h?” – pytam, przekraczając nieco 160 km/h. – „Mniej więcej tak samo” – śmieje się.

Od dawna uważam, że to, co odróżnia współczesne Bugatti od reszty, to ich stabilność. Wiele aut dziś przyspiesza równie szybko lub szybciej. Ale żadne nie daje poczucia jazdy po szynach. Żadne nie zachowuje pełnej równowagi przy ostrym hamowaniu. Żadne nie przypomina hot-roda zbudowanego na bazie Rolls-Royce’a Phantom. Bugatti tak. Nie ma nurkowania, przechyłów, drgań – nic. Niektórzy twierdzą, że Bugatti są zbyt izolowane. Myślą źle.

Wycinać zakręty

Podążyliśmy za idealną francuską pogodą na znakomitą górską drogę, którą Andy dobrze znał. Można by pomyśleć, że Bugatti nie nadaje się do ciasnych zakrętów, ale te wielkie bestie chętnie je „kroją”. Przez następne dwie godziny wspinaliśmy się i zjeżdżaliśmy po prawie pustej wiejskiej drodze. Dźwięk dużego, doładowanego szesnastocylindrowca był tu jeszcze przyjemniejszy – odbijał się echem od zielonego, francuskiego lasu.

A jakość jazdy… Widać nierówności drogi, po których masz zamiar przejechać, ale magiczne zawieszenie Mistrala sprawia, że ich nie czujesz. Tak, oszałamiające poziomy mocy są niewiarygodne, ale jeśli na chwilę zdejmiesz nogę z gazu, otrzymujesz jeden z najlepszych luksusowych doświadczeń w świecie motoryzacji. To jest alchemia Mistrala. Potrafi osiągnąć 454 km/h, kiedy najdzie ochota, ale przez resztę czasu jest spokojny, wygodny i elegancki. Powiedziałem Andiemu, że powinniśmy pojechać na degustację wina. Taki był klimat.

Skoro już o klimacie mowa, spójrzmy na wnętrze. Po prostu obłęd. Wiesz, jak 25 procent komentarzy o nowych samochodach brzmi mniej więcej: „Dość już tych ekranów!”? Projektanci Bugatti od dawna podzielają to zdanie. Dlatego tu nie ma centralnego ekranu – dotykowego czy innego. Zamiast niego jest piękny, chromowany „wodospad” biegnący przez środek kokpitu, w którym umieszczono cztery metalowe pokrętła. Każde ma cyfrowy wyświetlacz (temperatura, prędkość wentylatora itd.) i można zmienić jego wskazania, aby pokazywał inne informacje. Jak we wszystkich Bugatti z ery VW, reszta wnętrza jest absolutnie znakomita. I przy takich cenach tak powinno być.

Widok do przodu rozciąga się ponad grubą kierownicą wykonaną ze skóry, włókna węglowego i metalu. Za nią widać duży, analogowy obrotomierz z oznaczeniem maksymalnej prędkości 500 km/h. Faktyczna prędkość maksymalna Mistrala w systemie metrycznym to 454 km/h, czyli bardzo blisko tej wartości. Różne tryby jazdy wybiera się pokrętłem po lewej stronie kierownicy.

Po uruchomieniu silnika Mistral domyślnie ustawia się w trybie „EB” (od imienia założyciela firmy Ettore Bugatti) – doskonałym do codziennej jazdy, zwłaszcza gdy miechy powietrznego zawieszenia są w najwyższym położeniu. Do dynamicznej jazdy służy tryb Autobahn, który wszystko wyostrza i obniża prześwit. Tryb Handling jest jeszcze lepszy, ale ma jeden minus – jest trochę za niski na drogi inne niż idealnie gładki tor. No i jest oczywiście tryb Top Speed.

Dwie dekady od chwili, gdy gorączkowe marzenie byłego szefa Grupy VW Ferdinanda Piëcha stało się rzeczywistością, a Bugatti Veyron wprowadził świat w pojęcie hipersamochodu, pozbawiony dachu Mistral jest idealną, finałową iteracją tej wizji.

W przyszłym roku lub może rok później Bugatti rozpocznie dostawy swojego kolejnego modelu – Tourbillon. Tak, jego układ napędowy wygeneruje o 200 KM więcej (1 775 KM), ale prawie 45 procent tej mocy pochodzić będzie z trzech silników elektrycznych, a wolnossący, 8,3-litrowy V16 skonstruowany przez Coswortha „tylko” około 1 000 KM. Nie będę narzekał – więcej mocy to więcej mocy, a gigantyczny V16 to w każdym przypadku coś wyjątkowego – ale chcę zatrzymać się na chwilę i wznieść toast za potężne W-16.

Nie mogę sobie wyobrazić lepszego pożegnania dla niego niż Mistral – maszyny, która naprawdę pokazuje, czym Bugatti jest i powinno być. Bez wątpienia najszybszy roadster w historii – drugie miejsce zajęłoby co, Porsche 917/30? – Mistral to coś więcej niż pokazówka prędkości maksymalnej. Jak każde Bugatti napędzane wspaniałym i potężnym W-16, pozostawił we mnie pożądanie czegoś, czego nigdy nie będę mógł mieć.

Głęboko elegancki, wyjątkowy, piękny, dający frajdę i ponadczasowy – gdybym miał około $6 000 000 (bez żadnych opcji) w kieszeni, kupiłbym i z radością posiadał Bugatti Mistral. To po prostu tego typu maszyna. Prawdziwy finałowy boss. A jeśli chodzi o 8,0-litrowe, poczwórnie doładowane W-16 – au revoir i merci pour tous les bons moments.